به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت آیت الله جوادی آملی در مراسم گرامیداشت مقام مرجعیت و یادبود ۳۵ تن از اساتید مرحوم در ایام کرونا که با حضور استادان سطوح عالی حوزه علمیه قم در مسجد امام حسن عسکری (ع) برگزار شد، اظهار داشتند: ایام پر برکت کرامت را به پیشگاه شما، اساتید، علمای بزرگ و بزرگوار حوزه علمیه پر برکت قم، تهنیت عرض می کنم و از این حضور کریمانه شما و از صبر و حوصله شما حق شناسی می کنم.

ایشان افزودند: ایام سالگرد امام راحل رضوان الله تعالی علیه را گرامی می داریم و برای آن امام بزرگوار، غفران و عنایت الهی را مسألت می‌داریم؛ و برای شما اساتید بزرگ و بزرگواران، که وارثان علوم اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام هستید، توفیق و کرامت و مزید علم مسألت می نمایم.

معظم له بیان کردند: ایام کرامت، تکرار خاطره نزول قرآن کریم است. واژه «کرامت» معادل فارسی ندارد. عربی این خصیصه را دارد که می تواند ترجمان همه لغات باشد؛ ولی هیچ لغتی نمی تواند ترجمان عربی باشد.

این استاد برجسته حوزه خاطرنشان کردند: این بیان نورانی امام باقر سلام الله علیه است که درباره این فقره از آیه شریفه که می فرماید: «عربیّ مبین» فرمودند: «یُبَیِّـنُ الألسُنَ و لا تُبَیِّنُهُ الألسُنُ» عربی این توان را دارد که هر زبان، از زبان های دنیا را ترجمه کند؛ ولی زبان های دیگر آن قدرت حقیقی را ندارند که به بارگاه ادب عربی مبین برسند.

ایشان در ادامه بیان کردند: «کریم» غیر از «کبیر» و «عظیم» است؛ در فارسی، یک واژه که بتواند «کرامت» را معنا کند، نیست. و این، خصیصه قرآن مبین است که فرمود: مجرای قرآن، مجرای کرامت است؛ در سوره مبارکه عبس می خوانیم: «بِأَیْدی سَفَرَةٍ (۱۵) کِرامٍ بَرَرَةٍ (۱۶)» مسیر کرامت را این کتاب کریم طی می کند تا کریم ابرر باشد. کتاب قرآن کریم است. ایام کرامت هم شرح همین معنا است.

حضرت آیت الله جوادی آملی ادامه دادند: مطلب دوم آن است که «عربی مبین» هم بیان و هم تبیان و هم مبین است؛ خود را خوب، معنا می کند. اگر فرمود: «قرآنٌ کریمٌ» است، کرامت خود را تبیین می کند.

معظم له افزودند: کریم کاری می کند که از دیگران ساخته نیست. خدا چند وصف را برای قرآن ذکر کرد که برخی از آنها اوصاف میانی هستند؛ برخی از آن اوصاف، اوصاف ممتاز هستند. چه در سوره مبارکه بقره و چه در بخش های دیگر از قرآن کریم، فرمود: این کتاب کریم، کریمانه، «وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَة» معنای آن، تا حدودی روشن است.

این مفسر قرآن کریم در ادامه بیان کردند: اما بخش سوم و چهارم که به یک اصل بر می گردد، رهاورد تازه قرآن که کرامت تازه است، ذکر می کند. غیر از «وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتاب‏»، (یک)، «و الحِکمَة»، (دو)، به مردم فرمود: ما حرف های تازه داریم که زیر این آسمان، در هیچ جای عالم پیدا نمی شود؛ هر کس، هر استعدادی هم داشته باشد، هیچ راهی ندارد، مگر آنکه در محضر قرآن زانو بزند؛ چه اینکه آیه شریفه می فرماید: «و یعلّمکم ما لم تکونوا تعلمونَ»؛ این «کان منفی»، بار خاصّ خود را دارد. یعنی کتاب آسمانی غیر از «یعلمّهم الکتاب»، (یک)، «و الحکمة»، (دو)، سومی یعنی این، «یعلمکم ما لم تکونوا تعلمونَ» یعنی چه به غرب بروید و چه به شرق، چه زمین بروید و یا به آسمان، حرفی که قرآن می زند، در جای دیگر نیست و شما آن نیستید که با تجربه و با تحقیق و با پژوهش آن را یاد بگیرید. این حرف ها از عالم غیب آمده است؛ مسیر کرامت را طی کرده است و کریم پرور است؛ «و یعلّمکم» نه (یعلّمکم ما لا تکونوا تعلمون)، بلکه «وَ یُعَلِّمُکُمْ ما لَمْ تَکُونُوا تَعْلَمُون‏».

حضرت آیت الله جوادی آملی خاطرنشان کردند: در بخش چهارم هم وجود مبارک پیامبر علیه و علی آله آلاف التحیة و الثنا است که خدای متعال درباره ایشان فرمود: تو نقطه کلّ هستی و دومی هم نداری. اما به گونه ای نیستی که بتوانی این حرف ها را در جای دیگر یاد بگیری. از این رو در قرآن کریم می خوانیم: « ما کُنْتَ تَدْری‏» و در جای دیگر می فرماید: «وَ عَلَّمَکَ ما لَمْ تَکُنْ تَعْلَم‏» (نساء: ۱۱۳)

ایشان افزودند: این «لم تکن» را که مفرد است، درباره پیغمبر علیه و علی آله آلاف التحیة و الثناء است؛ در سوره دیگر فرمود: و «ما لَمْ تَکُونُوا تَعْلَمُون» را در سوره بقره، آیه ۱۵۱ فرمود. فرمود توی پیغمبر هم به مغرب بروی و به مشرق بروی، این حرف ها در هیچ جا پیدا نمی شود. از این رو می فرماید: «وَ عَلَّمَکَ ما لَمْ تَکُنْ تَعْلَم»؛ این «کرامت» می شود.

این مفسر قرآن کریم در ادامه بیان کردند: وظیفه حوزه این است که سر بلند کند و بگوید این مطلب تازه که قرآن می گوید، و در هیچ جای عالم نیست، چیست. این مطلب را باید دقت کنیم؛ وگرنه به آن، «کرامت» بار نمی یابد. این بزرگان ما که فضایلشان مطرح شد، از مراجع گذشته رضوان الله تعالی علیهم و سلام الله تعالی علیهم تا آیت الله العظمی گلپایگانی، تا آیت الله العظمی صافی گلپایگانی، حشر همه آنها با کریمان اهل بهشت، اینها همه وارثان این معارف هستند. حوزه باید، (یعنی باید) بفهمد این حرف تازه که قرآن ادعا می کند در هیچ کجای عالم این حرف پیدا نمی شود، چیست. اگر مسأله علم و فقه و اخلاق و حقوق باشد، «یعلمهم الکتاب» می گوید. اگر مسائل عادی باشد، «و الحکمه» می گوید. اینکه در بخش سوم و چهارم فرمود: «و یعلّمکم ما لم تکونوا تعلمون» و «علّمک ما لم تکن تعلم» چیست. این چه علمی است که در قرآن است و در مکتب های دیگر نیست.در بخش دیگری از سخنان خود، خاطرنشان کردند: دشمن های بیگانه صف بسته اند که فکر توحید را از جامعه بردارند. روزی که آندلس (یعنی همان اسپانیای فعلی) مهد علم و فقیه پرور و حکیم پرور بود. مسجد قرطبه با آن ستون های فراوان را همین شهر داشت؛ با آمدن و ریخت و پاش جنگ های صلیبی اسلام از دست و زبان مردم گرفته شد؛ مسجد را به کلیسا تبدیل کردند؛ طولی نکشید که کلیسا را به موزه تبدیل کردند؛ به این ترتیب نه از قرآن خبری مانده و نه از انجیل، نه از اسلام و نه از مسیحیت خبری نماند.

معظم له ابراز داشتند: حوزه باید (یعنی باید) بفهمد سرّ اینکه در جنگ های صلیبی دین از زبان مردم گرفته شد، با گلوله بود؛ از دست مردم گرفته شد، با گلوله بود؛ نماز و روزه رخت بربست، با گلوله بود؛ اما با گلوله نمی شود دین و فکر را از مردم گرفت؛ آن قلم فلاسفه مادی بود و هست که فکر را از جانِ مردم گرفت. اسلام را از عقل مردم گرفت و از یاد مردم برد.

این استاد برجسته حوزه در ادامه بیان کردند: الآن دهه کرامت است و باید به محضر حضرت معصومه سلام الله علیها و امام رضا سلام الله علیه عرض ادب کرد. ابن سکیت به امام رضا علیه آلاف التحیه و الثناء عرض کرد: «امروز حجت خدا چیست؟» چرا که امروز هر کس ادعایی دارد و مکتب های گوناگونی است. «ما حجة الله علی الخلق الیوم؟»

ایشان افزودند: عقل باید در حوزه سخن اول را بگوید. می بینید که در بخش پایانی سوره مبارکه نساء، که قبلا در محضر اساتید به عرضشان رسید، خدا می فرماید: من انبیاء و مرسلین را فرستادم. «رسلا مبشرین و منذرین لئلا یکون للناس علی الله حجة بعد الرسل» از این حرف، بلندتر سراغ ندارید. فرمود: من انبیاء را فرستادم تا منِ خدا هم زیر سؤال قرار نگیرم. مردم با عقل علیه من استدلال نکنند. بعد از قیامت به من نگویند «ما که نمی دانستیم بعد از قیامت چه خواهد شد؟ تو که می دانستی چرا راهنما نفرستادی؟ ما که نمی دانستیم چه حلال است و چه حرام، چه حقّ است و چه باطل، چه خیر است و چه شر، چه صدق است و چه کذب؛ چه حسن است و چه قبیح؛ تو که می دانستی، چرا پیغمبر نفرستادی؟»

حضرت آیت الله جوادی آملی در ادامه بیان کردند: عقل در فرهنگ همین کتاب کریم آنقدر سلطنت دارد که خدا می گوید: اگر من پیغمبر نمی فرستادم، مردم علیه منِ خدا استدلال می کردند. عقل، یعنی عقل؛ اما عقل مثلثی می خواهد؛ (گفت آنچه یافت می نوشد، آنم آرزوست)؛ عقل یک میزان می خواهد، اولا یک وزن می خواهد، ثانیا تا موزون را با این وزن در این میزان بسنجد، ثالثا و حکیمانه فتوا بدهد، رابعا.

این مفسر قرآن کریم افزودند: اگر خواستیم بفهمیم چه خوب است و چه بد است، ترازو می خواهیم. ترازو دو کفه دارد. این ترازو میزان است. یک وزن دارد که سنگ است. یک موزون دارد، آن موزون را با این وزن می سنجند. در هر رشته از رشته ها، چه عقلی وچه نقلی، چه حسی و چه فعلی و چه متا فیزیکی، ما ترازو می خواهیم، «اولا»؛ وزن می خواهیم؛ وزن یعنی اصول اولیه عقلی مما لا ریب فیه؛ که این اصول اولیه مما لا ریب فیه را در کفه بگذاریم. و مطالب علمی را با آن بسنجیم. اگر اینچنین کاری شد، کار عقلی است. باید با میزان عقلی، وزن عقلی، موزون سنجیده با این وزن های عقلی،که بشود معلوم داشته باشیم.

ایشان اظهار داشتند: اینکه خدا می فرماید: «من اگر پیغمبر نمی فرستادم، مردم علیه من احتجاج می کردند» یعنی همین. «لِئَلَّا یَکُونَ لِلنَّاسِ عَلَی اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ»؛ «بعد» ظرف است، و ظرف مفهوم ندارد، مگر در مقام تحدید باشد. و چون در مقام تحدید است، مفهوم دارد. یعنی بعد از این، حجتی بر مردم نیست.

معظم له افزودند: این کار کریمانه امام هشتم است که فرمود: میزان، عقل است؛ بعد فرمود: انسان بدون دوست نمی تواند زندگی کند؛ در حدیث نورانی دیگر فرمود: «صدیق کلّ امرئ، عقله» «صدیق کلّ امرئ»، خبر مقدم است. «عقل»، مبتدای مؤخر است. تقدیم خبر بر مبتدا برای افاده حصر است. انسان، یعنی انسان، یک دوست دارد و آن، عقل او است. انسان بی عقل، بی دوست است.

این مفسر قرآن کریم در ادامه بیان کردند: این ایام، ایام کرامت امام رضا علیه السلام است؛ این ایام، انسان را باید عاقل کند. بنابراین حوزه، دانشگاه، مراکز فقهی در نظام اسلامی، که این نظام، نظام نورانی است، باید ببینیم رهاورد تازه قرآن چیست که فرمود: هیچ کجای عالم نیست. فرمود: توی پیامبر هم هر جا بروی، این مطالب، غیر از قرآن جای دیگر به دست نمی آوری، محققان دیگر هم هر کجا غیر از قرآن را بگردند، چنین مطالبی پیدا نمی کنند. «و یعلمکم ما لم تکونوا تعلمون».

حضرت آیت الله جوادی آملی در بخش دیگری از سخنان خود خاطرنشان کردند: اگر نظام، اسلامی است، از حوزه برخاست، رهبر است، از حوزه برخاست. این حوزه امام صادق و امام باقر و امام زمان علیهم آلاف التحیة و الثناء سر تا پایش کرامت است؛ به هیچ چیزی آلوده نشود؛ خدمات به نظام بدهد، اما به جایی وابسته نباشد. آزاد آزاد در محضر قرآن و عترت و معارف الهی بار یابد. هر خدمتی که خواستند، حوزه بدون مضایقه در اختیار ملت مسلمان باشد و نظام را و جامعه را و امت را پدرانه حمایت کند.

ایشان افزودند: هیچ ممکن نیست که افراد شبیه هم خیال بافی کنند که همه یکسان فکر کنند. این امر ممکن نیست، اختلاف نظر و اختلاف فکر وجود دارد. اما ما یک اختلاف داریم، که مانند اختلاف لیل و نهار است؛ که فرمود: اختلاف است، اما اختلاف به خلیفه بودن برمی گردد. فرمود: ما روز را خلیفه شب قرار دادیم. درست است که اختلاف لیل و نهار است. اما همین قرآن، آیه قرآن را تفسیر می کند؛ فرمود: اختلاف است، مخالفت نیست، (یک)، معنای اختلاف هم آن است که اگر آن یکی رفت، این یکی کار او را انجام می دهد. فرمود: « وَ هُوَ الَّذِی جَعَلَ اللَّیْلَ وَ النَّهارَ خِلْفَةً لِمَنْ أَرادَ أَنْ یَذَّکَّرَ أَوْ أَرادَ شُکُوراً» یعنی اگر گفتیم «و اختلاف اللیل و النهار» لیل، خلیفه نهار و نهار خلیفه لیل است. اگر عبادت ها و خدمات در شب انجام نشد، در روز انجام می گیرد، و بالعکس. این اختلاف به خلیفه بر می گردد؛ نه به مخالفت. پس اگر اختلافی بین لیل و نهار است، یعنی دیگری کار او را انجام می دهد، اما مبادا خدای ناکرده اختلاف با مخالفت خلط بشود.

این مفسر قرآن کریم بیان کردند: در کلامی نورانی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می خوانیم: « ایّاکم و البغضاء فنّها الحالقة و لیست حالقة الشّعر، بل هی حالقة الدّین» تنها جایی که امید اسلام است، حوزه است. تنها چیزی که از او امید است، قرآن و اهل بیت است. این، آن قدر وزین و سنگین است که همه ما موظف هستیم در جوار رحمت اینها خدمتگزار آنها باشیم. فرمود: مبادا مخالفت را با اختلاف خلط کنید. مبادا کینه و عداوت یکدیگر را در دل داشته باشید. آیا این بیان بوسیدنی نیست؟ فرمود: کینه و اختلاف، تیغی است در دست شما. فرمود: نمی گویم موی بدنتان را حلق کنید. این، دینتان را حلق می کند. اگر پوست هر روز حلق بشود، دیگر مویی روییده نمی شود. و اینچنین است که دینی باقی نمی ماند. اینها که مکه مشرف شده اند، سر را تیغ می کنند، تا مدت ها مو بر سر ندارند. این بیان پیغمبر است که فرمود: کینه و اختلاف و بغضا موجب می شود که دینی باقی نماند. اگر دو نفر با هم کینه داشته باشند و علیه هم حرف بزنند و علیه هم کینه بورزند، هر روز تیغ در دستشان است و هر روز علف دین را تیغ می کند و چیزی از دین باقی نمی ماند.

ایشان افزودند: از این رو است که بیان می شود «تهذیب نفس، جان کندن، (یعنی جان کندن) می خواهد. انسان باید هر لحظه مواظب باشد که چه بر ذهنش می گذرد و چه از زبانش می گذرد و چه از قلمش می گذرد، تا فرشته بشویم. چرا ما فرشته نباشیم؟ اگر فرمود: «الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکه» چرا بالاتر از فرشته نباشیم. راه که باز است. «الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا» نگفتند: معصومین؛ معصومین که اساتید ملائکه هستند. «الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکة ان لا تخافوا و لا تحزنوا» چرا فرشته بر ما نازل نشود؟ اگر تیغ در دست ما نباشد، اگر اهل نصیحت باشیم، نه بغضاء، اگر اهل خودخواهی نباشیم و اهل دوست خواهی باشیم، فرشته نازل می شود. پس این بیان نورانی حضرت است که مبادا خدای ناکرده در دانشگاه، در حوزه، در ملت، در دولت، در مملکت، بغضاء رخنه کند. همه ما موظف هستیم یکدیگر را نصیحت کنیم، دولت و ملت را نصیحت کنیم، نصیحت دیگران را در حق خود بپذیریم؛ «و اما النصیحة، و ما ادراک ما النصیحه» قرآن می فرماید: اهل نصیحت باشید. ناصح باشید. «النصیحة محیی الدین».

حضرت آیت الله جوادی آملی خاطرنشان ساختند: آن نقدهای تند نصیحت است! همین عربی مبین نصیحت را معنا کرده است اما النصیحة این سوزن خیاطی را می گویند منصحة خود خیاط را می گویند ناصح لباس دوخته ای که انسان می دوزد و خدمت صاحب لباس می دهد، می شود نصاح. المنصحة الناصح، النصیحه دوخت و دوز کردن لباس دوختن و به پیکر دیگران دادن دیگران را آبرو دادن می شود نصیح، آن نقد تندها که نصیحت نیست اگر سوزن را گفتند نصیحة قلم نصیحت نیست، لباس آبرومندی که انسان به دیگری می دهد به آن می گویند نصاح. اگر این باشد دیگر آن روزنامه نصیحت نیست.

ایشان افزودند: اگر خیاط را می گویند ناصح دیگر نقاد را نمی گویند نصیحة، فرمود نصیحت کنید ائمه مسلمین و جامعه مسلمین را شاگردان و دوستانتان را نصیحت کنید. جامه بپوشید عبا بپوشید لباده بپوشید پیکر ایشان را بپوشانید این نصیحت است. کدام یک از این آراء درست است پژوهش مقطعی می خواهد. اگر از دور نگاه کنیم که اینها اختلاف دارند اگر این اختلاف در سطح نصیحت باشد که "خلفة" است و مبارک است مخالفت نیست. اگر خدای ناکرده با اشاره با کنایه با استعاره و با تعبیرات زننده دیگر همراه شد بفهمیم الهی نیست. یک برهان شکل اول قوی در قرآن کریم است فرمود چون خدا واحد است از ذات اقدس اله پراکنده نازل نمی شود. تمام کتاب های آسمانی را جمع کنید هیچ کدام با دیگری مخالف نیست لکل شرعة و منهاجا هست مقطوعی است در زبان و زمان قرآن و تخصیص ازمانی بر می گردد نه نسخ مصطلح که معاذ الله سهو و نسیانی باشد بعد کشف خلاف شود، فرمود انبیا هر کدام شرعه و منهاجی دارند که به تخصیص ازمانی بر می گردد.

این استاد برجسته حوزه اضافه کردند: این اصول کلی در سرجایش محفوظ است اگر در حوزه و دانشگاه این آراء مختلف پیدا شد، اگر این آراء اختلاف بود نه مخالفت، معلوم شد "خلفه" است و یکدیگر را تکمیل می کند اگر مخالفت بود حداقل یکی غیر دینی است. «لو کان من عند غیر الله لوجدوا فیه اختلافا کثیرا» فرمود تمام آیات و احکام الهی شما بررسی کنید می بینید هیچ اختلافی با هم ندارند چون اگر غیر الهی بود حتما اختلاف داشت.

معظم له بیان داشتند: پس معلوم می شود اگر آراء و نظرات و سنت و روشی و منشی با هم مخالفت داشتند یقینا یکی غیر الهی است اگر الهی بود هماهنگ بود. اگر الهی بود هرگز بغضاء و کینه نبود و بدگویی نسبت به هم نبود «لو کان من عند غیر الله لوجدوا فیه اختلافا کثیرا». لکن التالی باطل فالمقدم مثله شما ده بار قرآن را بررسی کنید ما تری فی خلق الله من تفاوت چه در آیات تکوینی و چه در آیات تشریعی هیچ اختلافی نیست جهان مثل حلقات ریاضی است شما اگر عدد ۶ را بین عدد ۵ و هفت بردارید این را کجا می خواهید بگذارید آیات قرآنی این طور است کلمات نورانی این طور است آسمان ها و زمین این طور است. ما تری فی خلق الرحمن من تفاوت هیچ اختلافی و مخالفتی نیست اگر چیزی را برداشتی فورا سرجایش بگذار هیچ چیزی را نمی شود تغییر داد چون با نظم الهی آفریده شده است بنابراین ما هستیم و ایام کرامت، ایام کرامت برای همه ما دائمی است اما ما شیعه ها که در حوزه هستیم با دیگران باید فرق داشته باشیم همه ما اولیایی داریم این چهارده معصوم و سرپرستانی داریم که همین چهارده معصوم هستند. ما که آمدیم فرزندان این ها شدیم با دیگران باید فرق کنیم. همان طور که قرآن کریم همه اینها را حساب شده بررسی کرده است بیان نورانی از حضرت امیر سلام الله علیها است همان بیان متخذ از قرآن کریم است. قرآن کریم حکیمانه این مطلب را در مورد اهل بیت مشخص کرده است. همه ما تابع اهل بیت هستیم ما که این جامه را در بر کردیم چگونه تابع اهل بیت هستیم در بیان امیرالمومنین است که مردم از سه راه خدا را عبادت می کنند عده ای شوقا الی الجنه عده ای خوفا الی النار عبادت می کنند اما اولیای خالص حُبا، عبادت می کنند.

حضرت آیت الله جوادی آملی بیان داشت: در مورد اهل بیت هم همین طور است بعضی ها شوقا الی الجنه شیعه هستند و تابع اهل بیت هستند برخی خوفا الی النار اینها دو گروه عادی هستند اما حوزه چطور باید تابع اهل بیت باشد، قرآن می فرماید شما پیرو اهل بیت باشید نه شوقا الی الجنبه نفرمود پیرو اهل بیت باشید که جهنم نروید پیغمبر فرمود: «لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی» حبا تابع اینها باشید نه شوقا نه برای این که بهشت می دهند بالاتر از بهشت می دهند ولایت می دهند نه برای این که جهنم نروید فرمود: «قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی» این فی القربی متعلق به مودت نیست این فی القربی متعلق به مودت نیست عده ای دوستدار اهل بیت هستند اما این کافی نیست.

ایشان افزودند: اگر" الا المودة فی القربی" این فی القربی جار و مجرور بود برای مودت همان دوستی معمولی است اما فی القربی متعلق به مودت نیست این فی القربی المستقرة است ما اسئلکم علیه اجرا الا المودة المستقرة الکائنة الکاملة فی القربی این می شود ولایت، این می شود ظرف مستقر نه ظرف لغو ظرف لغو یک دوستی زودگذر است مودت مستقره است این است که در سراء و ضراء باید علی و اولاد علی را دوست داشته باشیم در خوشی و مصیبت باید دوستدارشان باشیم.

این مفسر قرآن کریم در پایان ابراز داشتند: حال روشن شد آن جوری که خدا را عبادت می کنیم همان طور باید علی و اولادش را دوست داشته باشیم. وجود مبارک امیرالمومنین علیه السلام می فرماید: من که شوقا عبادت نمی کنم من که خوفا عبادت نمی کنم من حبا عبادت می کنم خدا هم فرمود شوقا به بهشت عبادت لازم است اما کافی نیست خوفا من النار لازم هست ولی کافی است آن چیزی که از شما می خواهم مودت در این ها است یعنی ولایت و حبا لله این می شود کرامت. چرا ما کریم نشویم اگر فرشته بر یک عده نازل می شود چرا بر ما نازل می شود. این جا که نفرمود فرشته بر معصومین نازل می شود فرمود بر شما نازل می شود الذین قالوا ربنا ثم استقاموا تتنزل علیه الملائکه. الحوزه العلمیه و ما ادراک ما حوزة العلمیه این مهد قرآن و عترت است و به دست شما است و امیدواریم ذات اقدس اله به برکت قرآن به مراجع ماضی عیادتی بفرماید محشور با انبیا و اولیا باشد به شهدای نظام عنایتی بفرماید که محشور با شهدای کربلا باشد به اساتیدی که در این بیماری رحلت فرمودند حشرشان با اولیاء الهی باشد و هر گونه خطری متوجه نظام اسلامی شود ذات اقدس اله برطرف کند. مراجع ما رهبر ما مسئولین ما ملت ما همه را در سایه خودش حفظ بفرماید.